Savaşta gibisin kızım. Kendine açtığın bir savaşın içinde salınıp duruyorsun. Sığındığın toprak parçasından yıllardır kopup yükselmek, denize açılıp tekrar tuzu yüzünde hissetmek istiyorsun ama... Yelkenlerin yorgun, ellerin ipleri çekmekten yanmış, tükenmiş gibisin. Demir attığın limanlar sana denizi unutturdu. Koyların dinginliği çökmüş üzerine, denize bakıp neye hasret duyduğunu hatırlamadan yaşıyorsun. Kasaba halkına karıştın, aile yaptın onları, unuttun fırtınaları. Kocan tekne yapıyor kızım, gitmeye niyet etti. Birinizin gitmesi gerekiyordu, sen çıkmayınca denize adam deneyecek. Yelkenliler limanlarda uzun kalmaz kızım. Ne limanın ne teknenin doğasına uymaz. Limanlar hareketi sever, geleni olsun, gideni olsun ister. Döndüğünde kucak açmak seni içine almak ister. Yelkenler rüzgarı sever, katlanmış, sarılımış, öyle durmak onların doğasına aykırı. Aç şu yelkenlerini kızım... Bu adam teknesini bile topraktan yaptı. Gidemez. Gidebileceğine inandırma onu. O denizi sakin bilir, usulca kıyıya vuran dalgaların sesini tanır. Senin denizlerin ona anlatılan hikayelerdir. Fırtınayı bilmeyen bu adamı fırtınaya atma. Çok geç olmadan aç yelkenlerini, dönecek bir liman bırak kendine kızım. Benim yaptıklarımı yapma.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder