Kalmış bunlar ve bozulmuş. Kalan şeyler bozuluyor biliyorsun. Neden bunları atmıyorsun ki. Her seferinde ben hatırlatmak zorunda kalıyorum. Hele karnabahar hiç kalmamalı. Tabii siz zor zamanlar ve savaş görmediniz. Bilmiyorsunuz ne kadar değerli olduğunu her şeyin. Sanıyorsunuz ki hepsi bedava. Bedava ne var ki dünyada. Filmde kadın soruyor kim bu insanlar? Paraya mala mülke demire çeliğe insan hayatından daha çok önem veren bu insanlar kim? Öyle diyor ve bu sorusu sonunda onun ölümüne sebep oluyor. Bir kız çocuğu annesiz kalıyor. Yatılı okulda annesinden her gün gelen telefonu beklerken ağlıyor. Telefon gelmiyor. Neden çocuk yaparsın ki böyle bir işin varsa diye ben soruyorum. Ama biliyorum yanıtını. Yaparsın işte. Çünkü hepimiz her şeyi yaşamak istiyoruz. Hepsini istiyoruz. Hepsi olsun. Sonra kendimizi olmadık durumların içine sokup ah vah ediyoruz. Kendimizi terk eden annelerimiz, dünya için bir şey yapan annelerimiz, babalarımızın bıraktığı izleri silmek için silme doktorlarına gidiyoruz. Silme doktorları var artık. Psikolog kelimesi yakında sözlükten de çıkartılacakmış. Konuşma terapisi demode olmuş. Anın mı var, gel doktor silsin. Hatırlamıyorsun. Hatta istediğini hatırlayabiliyorsun. Gerisini, yani acıyı falan siliyorlar. Çok pahallı tabii ki ve herkes silemiyor. Silemeyenler bir yerde silebilenler başka bir yerde yaşıyor. Soru dönüp dolaşıp yine geliyor.. Kim bu insanlar, paraya, mala mülke insan hayatından daha çok değer veren? Bozulmuş. Evet kalmış ve bozulmuş. Karnabahar bozulsa ne olur. Dünya kalmış. Sınıfta kalmış ve bozulmuş. Çöpe atmak gerekiyor belki de. Kim bilir? O da başka bir 6 dakikaya...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder