Kusuyorum. Bu kaçıncı. Annem başımı tutuyor, sırtımı sıvazlıyor. Avazım çıktığı kadar bağırıp onu kovmak istiyorum. Tadamazsın sen bunu. Benim başımı tutamazsın, sırtıma elini koyup beni rahatlatmaya hakkın yok senin diye bağırmak istiyorum ona. Sadece ağlıyorum vu durmadan kusuyorum. "Ne yedin acaba, hay allah" Annemle kocam aralarında ne yemiş olabileceğimi tartışıyorlar. Başımı kaldırmak, nefes almak, heryere bulaşmış, kırmızı parçacıklara bakmak istemiyorum ama başımı her kaldırdığımda midem bir daha dönüyor, midemi boğazımda hissediyorum. "Bu kadar yormamalısın kendini kızım. Bazen insan sadece dursun ister" Evet dursun istiyorum. Sen dur, kocam dursun, herşey bir an için dursun ve ben gözlerimi kapatabileyim. Hiç düşünmeden öylece durabileyim, hepiniz durursanız ben de durabilirim belki. Güneşi yüzümde hissedebilirim, çimleri koklayabilir, denizin sesine kendimi bırakabilirim. "Doktor çağıralım mı?" Anneme soruyorsun. Her zaman çaresiz, hep yetersizdin. Beni terk etmiş bir kadın, terk edecek bir adamın başımda olmasının ironisi içimde ekşi bir tatla yükseliyor. Başımı eğiyorum. Kusuyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder