Roman Taslakları 14

Doğru var mıdır anne? Bırakıp gitmek mi, kalıp savaşmak mı? Neyle savaşır ki insan? Öylece duruyorum kendi yaşamımın ortasında ve yine 10 yaşındayım, ve yine bilmiyorum ne yapmam gerektiğini ve yine sana soramıyorum. Hiç savaştım mı ben anne? Ben 10 yaşında neyin savaşını vermeliydim? O sevmediğin orospu teyzelere direnmedim. Bulduğum yerde, her ne kadar ısıtmasa da bulduğum tüm sevgi gösterilerini içime aldım. Geri mi çevirmeliydim anne? Saçımı onlar okşadı. Onlar saçımı okşarken babama kayan gözlerine bakmadım. Niye bakayım ki? O senin kocandı ve sen de yoktun. Babamın beceriksiz olduğunu sen gittikten sonra anladım. Yapamadı tek başına. Ne beni ne evi halledemedi. Sen gidince tepinmedim, günlerce ağlamadım, içime kapanmadım ya da hırçın bir çocuk olmadım hiç. Ben kabul ettim, evde olmayan kokunu, okuldan sonra içime attığım kelimelerimi, hikayelerimi. Soru sormamayı, önüme ne gelirse ona odaklanmayı senin yokluğun öğretti bana. Beklemeyi öğrendim, neyi beklediğimden bir haber. Ve işte şimdi anne, yine bekliyorum. Gitmedim ona, mektupları gösterip hesap sormadım. Ödüm kopuyor anne...gidecek diye. Ben gidenlerin ardından sadece beklemeyi biliyorum. Ben savaşmayı bilmiyorum anne.