Sanırım ben hayatımda hiç elektrik süpürgesi kullanmamışım. Ya da benim kullandıklarım çakma süpürgeymiş. Bugün yeni evimizde dolabın içine asılmış Miele süpürgeyi çalıştırdım. Alet elektrik süpürgesi falan değil, toz canavarı. Belki de mıknatıs. Tozlar uçarak geliyor makinayı görünce. Ağır makina. Makine mi yoksa aman ne bileyim. Alet işte. Köpek tüyü müyü kalmadı. Ev temizlenince bir huzur geliyor ortama ama sırtım ağrıdı. Kollarım zorlandı. Haftada bir mi iki mi? Ay ne saçma şeylere takılıyor insan. Kaç kereyse o kere. Balkonlar çok güzel buradan bakınca. Bir pencere var. Tavanarası bir oda. Lamba yanıyor içeride. Jaluzisi aşağıdan yukarıya açılıyor. O yüzden tavandaki lambayı görüyorum ama içerisini göremiyorum. Benim bilgisayarcı çocuk panjurları kapatmış. Birazdan gideceğiz. Bir C vitamini mi alsam. Adamın biri bornozuyla tavanarası pencderelerden birinden dışarıya baktı. Orada yaşamak nasıl acaba. Dışarıdan bakınca güzel görünen yerlerin içi nasıl? Köpekler uyuyor. Elektrik süpürgesine bile bir tepki vermediler. Yazmam lazım. Sevval bitmek üzere. Şimdi bir kaç yıl daha bitiyor bu roman diyerek geçmese bari. Banyodaki bitki canlı değilmiş. Durdu zihnim. Sanırım uzanmak istiyor canım. Emeklilik böyle bir şey mi acaba. Uzansam dediğin, yatsam dediğin. Emekli olalım artık ayça ve ben. Kendimize bir yaş sınırı koyalım ve emekli olalım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder