Yıllar içinde
anladım herşeyin annelerle başladığını ve ancak orada biteceğini. Benim annem
hiç beni bırakmadı, nefes aldırmadı, her an yanımdaydı, yemekler pişirdi,
ütüler yaptı, saçlarımı taradı. Ben onun herşeyi oldum. Çok sevilerek büyüdüm
kızım. O kadar sevildim ki nefes alamaz oldum, boğuldum. Gücüm yettiğinde de
ittirdim, uzaklaştırdım. Babanda aldım soluğu. O benim kaçışımdı, annemin
nefesinden kurtuluşumdu. Belki de seni o kadar kolay bırakabilmem bundandır,
kim bilir. Anneannen, sen doğduğunda çoktan ölmüştü, onu tanımanı isterdim. Ben
ikinize de yaramadım, belki siz birbirinize iyi gelirdiniz. Onun kabullendiği
tüm kalıpları red ederek büyüdüm ben. Sen o kalıpların hepsini kabullendin,
anneannen gibi, sevdin onları, belki de bana inat. İyi bir eş, iyi bir anne
olursan kimse seni terk etmez sandın. Ne çok mücadele verdin bu boktan sıfatlar
için. O kadar bağlandın ki o sıfatlarına, tanımlarına esnekliğini kaybettin
kızım. Kaskatı kaldın. Akmayan nehirlerin kenarına ev yapılmaz, kimse orada fazla
kalmaz kızım. Durgun sular kirlenir, hastalık barındırır. Akman lazım kızım.
Ak, daha da geç olmadan.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder